بررسی شیوع کم‌خونی و رابطه آن با حجم نمونه‌گیری خون در بیماران بستری در بخش مراقبتهای ویژه با اقامت بیش از یک هفته

مقدمه: کم خونی یافته‌ای شایع در بخش مراقبتهای ویژه محسوب می‌شود. خونگیری‌های مکرر می‌تواند در بروز این مسئله دخیل بوده و به بروز یا تشدید کم‌خونی کمک نماید. هدف این مطالعه بررسی رابطه بین کم‌خونی و خونگیری در بخش مراقبتهای ویژه می‌باشد. مواد و روش‌ها: در این مطالعه مقطعی، اطلاعات کلیه بیمارانی که در سال 1390 بیش از یک هفته در بخش مراقبتهای ویژه بیمارستان هاجر (س) بستری گردیدند، از نظر معیارهای کم‌خونی مورد بررسی قرار گرفت. حجم خونگیری روزانه و کل در این بیماران بررسی شده و در نهایت با استفاده از نرم‌افزار SPSS 19.0 و ضریب همبستگی پیرسون، رابطه بین کم‌خونی و حجم خونگیری مورد آزمون قرار گرفت. یافته‌ها: در مجموع 19 بیمار وارد مطالعه شدند. میانگین سن افراد مورد مطالعه 8/65 سال (انحراف معیار 6/17 سال) بود. میانگین کل حجم خون اخذ شده از بیماران مورد مطالعه در طی دوران بستری 229 میلی‌لیتر (انحراف معیار ml 7/157) بود. میانگین اختلاف بین میزان هموگلوبین در بدو ورود به ICU با مینیمم مقدار مشاهده شده هموگلوبین بیماران در طی دوران بستری 8/2 گرم در دسی‌لیتر (با انحراف معیار gr/dl 1/3) بود. میانگین اختلاف بین میزان هماتوکریت در بدو ورود به ICU با مینیمم مقدار مشاهده شده هماتوکریت بیماران در طی دوران بستری 7/8 درصد (با انحراف معیار 9/10%) بود. بین اختلاف میزان هموگلوبین در بدو ورود به ICU با مینیمم مقدار مشاهده شده هموگلوبین بیماران در طی دوران بستری و حجم کل خون نمونه‌گیری شده از بیمار در طی دوره بستری، و همچنین بین اختلاف میزان هماتوکریت در بدو ورود به ICU با مینیمم مقدار مشاهده شده هماتوکریت بیماران در طی دوران بستری و حجم کل خون نمونه‌گیری شده از بیمار در طی دوره بستری، رابطه معنی‌داری مشاهده نشد. بحث و نتیجه‌گیری: با توجه به کم بودن نسبی حجم نمونه در این مطالعه و مقادیر P-Value محاسبه شده، در مطالعات آینده بایستی با افزایش توان آماری حاصل از افزایش حجم نمونه رابطه معنی‌دار احتمالی بین حجم خونگیری و بروز کم‌خونی در این بیماران را مشاهده نمود.